Βλέμμα....
στρέφω τα μάτια μου επάνω προσπαθώντας να χαθώ στην αιωνιότητα της ύπαρξης, εκεί που ξεκίνησαν όλα, εκεί που όλα επιστρέφουν και αρχίζουν ξανά...τα κλείνω και κρατάω την τελευταία στιγμή που τα βλέφαρα ασφάλισαν... αυτή τη στιγμή που μία αναλαμπή κοσμικού φωτός με τινάζει ψηλά και βρίσκομαι να αιωρούμαι σε μία κατάσταση ευδαιμονίας, γαλήνης, ειρήνης, απελευθέρωσης... να είμαι και να παρατηρώ...δεν υπάρχει σώμα... μόνο αίσθηση...ανάλαφρη και άυλη η ύπαρξη χορεύει και μεταλλάσσεται...δόνηση...παλμός...ηχώ...φως...